Kościół Wniebowzięcia NMP w Różance

Renesansowa świątynia, która może „pochwalić się” wyjątkowo długim (jak na nieszczególnie skomplikowaną i raczej niewielką konstrukcję) czasem budowy. Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny wznoszono od 1592, aż do 1661 roku.

Takie opóźnienie to efekt kolejnych zmian właścicieli ziemskich oraz projektów. Zanim budowlę ukończono, wiernym w 1613 r. udostępniono niewielką kaplicę (po latach przebudowano ją na kaplicę przedpogrzebową o niezwykłym, lekko falującym planie). Kościół w kształcie, który możemy podziwiać dzisiaj, zaplanował najprawdopodobniej Włoch Andrea Carove. Kilkukrotnie (w połowie XVIII, XIX i XX wieku) przebudowywana świątynia zachowała jednak większość ze swojego barokowego charakteru.

Większość licznych figur, zdobień i płaskorzeźb na ścianach, ołtarzach bocznych i ambonie wykonał w połowie XVIII stulecia Michael Ignatius Klahr Młodszy. Aktualny ołtarz główny, z kilkunastoma wizerunkami i postaciami aniołów, wyrzeźbił w 1895 roku Joseph Elsner. Trudno przeoczyć przepiękne, kolorowe freski na sklepieniach i emporach.

Na przykościelnym cmentarzu pamiątkową tablicą uhonorowano pamięć mieszkańców Różanki, których przed laty wywieziono na Syberię - „Golgotę Wschodu”. Lista liczy 56 osób. Jak głosi napis, „Jeżeli pamięć ludzka zawiedzie, niech kamień przekaże historię dalszym pokoleniom”.

Teren kościoła otacza kamienny mur z dwiema bramami, nad którymi umieszczono figury – św. Michała Archanioła oraz patronki.

Zabytek z epoki renesansu, który w XVIII w. nabrał sporo barokowej stylistyki. Świątynię budowano bardzo długo, w latach 1592-1661. Ostateczny kształt kościołowi nadał włoski architekt Andrea Carove. Autorami większości zdobiących wnętrza dzieł sztuki (ołtarzy, rzeźb) są Joseph Elsner i Michał Ignatius Klahr Młodszy. Na uwagę zasługują też kunsztowne freski.